گوسفندان ذهنم
از چراگاه قرمز خیابان ها به طراوت سبز بوتیک های پیاده رو می پرند
به موازات کلینیک شبانه روزی دام های کوچک
بچه گربه ای تنهایی اش را میومیو میکشد
سگ ولگردی موسیقی قبل از غذا مینوشد
و من درپرانتز ( گرسنگی و مرگ )
گیج و ویج یک دستورالعمل ام
و صدایی از دور دست
فریاد می زند: (( چِخ ))
و زندگی همچنان
با هارمونی میومیو
جریان دارد
(عباس)
تاریخ : شنبه 94/2/5 | 10:57 عصر | نویسنده : نویسنده : عباس عبدالمحمدی | نظرات ()